Νευροπάθεια του Υπερπλάτιου Νεύρου

Tο υπερπλάτιο νεύρο εκφύεται από το άνω πρωτεύον στέλεχος του βραχιονίου πλέγματος (Α5, Α6) και διέρχεται δια μέσου  του εγκαρσίου τρήματος της ωμοπλάτης. Νευρώνει τον υπερακάνθιο και τον υπακάνθιο μυ.

Μπορεί να τραυματιστεί από πίεση στην περιοχή του εγκαρσίου τρήματος ή  στην αύλακα μεταξύ του έξω χείλους της ωμοπλατιαίας άκανθας και της ωμογλήνης μετά από  κάταγμα ή γάγγλιο, από άμεση πλήξη ή από διάταση του νεύρου (ελκυσμό)  μετά από  μεταφορά μεγάλου βάρους.

Νευροπάθεια του υπερπλάτιου νεύρου μπορεί επίσης να οφείλεται σε  νευρίτιδα του βραχιονίου πλέγματος.

Κλινικά ο ασθενής παρουσιάζει   βαθύ διάχυτο άλγος στην περιοχή του ώμου με εντόπιση κυρίως στην οπίσθια-εξωτερική περιοχή, καθώς επίσης   αδυναμία εξωτερικής στροφής  και σπανιότερα της απαγωγής της άρθρωσης.

Η διάγνωση επιβεβαιώνεται με τον Ηλεκτρομυογραφικό έλεγχο. Η Μαγνητική Τομογραφία βοηθάει επίσης στη διερεύνηση περιπτώσεων που οφείλονται σε πίεση του νεύρου από γάγγλια. Διαφοροδιάγνωση γίνεται κυρίως από τη ρήξη του τενοντίου πετάλου.

Η θεραπεία είναι αρχικά συντηρητική αλλά επί εμμονής των συμπτωμάτων σε παγίδευση του υπερπλάτιου νεύρου στο εγκάρσιο τρήμα απαιτείται χειρουργική αποσυμπίεση.

Τι είναι η Νόσος του Dupuytren και πως Αντιμετωπίζεται;

Η νόσος Dupuytren (Ντυπουτρέν) ή ρίκνωση της παλαμιαίας απονεύρωσης οφείλεται σε προοδευτική ίνωση του υποδόριου ιστού της παλάμης με τελικό αποτέλεσμα την σύγκαμψη των δακτύλων του χεριού. Πιο συχνά αφορά τον παράμεσο και το μικρό δάκτυλο.

Οι άνδρες προσβάλλονται συχνότερα και μάλιστα σε ποσοστό 10/1. Οι ασθενείς είναι συνήθως στην 5η έως την 7η δεκαετία της ζωής ενώ η εμφάνιση της νόσου πριν τα 40 έτη είναι σπάνια. Η αιτιολογία της δεν είναι γνωστή αλλά υπάρχει κληρονομική προδιάθεση και συνδιάζεται με την κατάχρηση αλκοόλ ή τη χρόνια λήψη αντιεπιληπτικών φαρμάκων. Το επάγγελμα δε φαίνεται να έχει σχέση. Η βλάβη στις μισές περιπτώσεις αφορά και τα δύο χέρια.

Οι ασθενείς στην αρχή έχουν δυσκολία στο να συγκρατήσουν ένα αντικείμενο στην παλάμη ενώ αργότερα όσο προχωράει η βλάβη δεν μπορούν να το αφήσουν ή να αυτοεξυπηρετηθούν με το χέρι αυτό.

Η θεραπεία της νόσου Dupuytren είναι κυρίως χειρουργική. Στα αρχικά στάδια βέβαια μπορούν να δοκιμαστούν παθητικές διατάσεις από τον ίδιο τον ασθενή ή να γίνει ένεση κορτιζόνης από το γιατρό του στην περιοχή της βλάβης. Όμως  η σύγκαμψη στο επίπεδο της μετακαρποφαλαγγικής ή της φαλαγγοφαλαγγικής άρθρωσης φτάσει τις 30ο πρέπει να γίνει χειρουργική αντιμετώπιση συνήθως με μερική ή ολική εκτομή της απονεύρωσης σε νεότερα άτομα και διατομή των μεγάλων χορδών της παθολογικής παλαμιαίας απονεύρωσης σε ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας.

Ορογονοθυλακίτιδα του Αγκώνα

Ο ορογόνος θύλακας του ωλεκράνου επιτρέπει στο δέρμα  να ολισθαίνει πάνω από το ωλέκρανο και τον τένοντα του τρικεφάλου βραχιονίου καθώς ο αγκώνας κινείται σε κάμψη και σε έκταση.

- Ο θύλακας αυτός μορεί να διογκωθεί από συλλογή υγρού ή αίματος και να εμφανίζει χαρακτηριστική προβολή. Η ορογονοθυλακίτιδα του ωλεκράνου είναι συνήθως τραυματικής αιτιολογίας και  εκτός από  τον οξύ τραυματισμό μπορεί να οφείλεται  και σε επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς σε άτομα που στηρίζονται στους αγκώνες τους για μεγάλο χρονικό διάστημα όπως σε αυτούς  που γράφουν με τους αγκώνες πάνω στο γραφείο.

- Στην αιτιολογία της πάθησης πρέπει να αποκλειστούν άλλες παθολογικές καταστάσεις όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η ουρική και η ψευδοουρική αρθρίτιδα και η φυματίωση. Επίσης η σηπτική αρθρίτιδα.

- Η αντιμετώπιση αρχικά είναι συντηρητική και περιλαμβάνει την εφαρμογή πάγου, την ελαστική επίδεση του αγκώνα κια την ανάπαυση καθώς επίσης την παρακέντηση και την αφαίρεση υγρού και έγχυση κορτικοστεροειδούς. Σε περίπτωση σηπτικής προσβολής απαραίτητη είναι η καλλιέργεια του υγρού και η αντιβιοτική αγωγή ενώ μπορεί να χρειαστεί η  διενέργεια τομής και η παροχέτευση του πυώδους περιεχομένου. Τομή διενεργείται επίσης και στην περίπτωση στην οποία υπάρχουν πήγματα αίματος που δεν μπορούν να παροχετευθούν με απλή παρακέντηση.

- Σε περίπτωση υποτροπιάζουσας ορογονοθυλακίτιδας του ωλεκράνου γίνεται αφαίρεση του ορογόνου θυλάκου.

- Σε αθλητές με συχνές πτώσεις όπως σε τερματοφύλακες,  στις παγοδρομίες, την χειροσφαίρηση και την πετόσφαιρα προφυλακτικά προτείνεται  η χρησιμοποίηση ειδικών εξαρτημάτων  για την προστασία των αγκώνων.

Τι είναι το Σύνδρομο Θωρακικής Εξόδου

Το σύνδρομο θωρακικής εξόδου  οφείλεται κυρίως στην συμπίεση της υποκλείδιας αρτηρίας  κατά την έξοδο της από το θώρακα και κατά  τη διαδρομή της μέχρι τη μασχάλη. Σπανιότερα τα συμτώματα μπορούν να οφείλονται σε συμπίεση του βραχιονίου πλέγματος σε αυτή την περιοχή. Εκδηλώνευται με διαλείποντα πόνο του άνω άκρου ο οποίος εντοπίζεται στην περιοχή της ωμικής ζώνης με επέκταση στην έσω επιφάνεια του άνω άκρου και την περιοχή κατανομής του ωλενίου νεύρου ενώ μπορεί να αντανακλά προς τον αυχένα και την περιοχή του αυτιού και του προσώπου (Νευρολογικής αιτιολογίας σύνδρομο θωρακικής εξόδου).  Μπορεί να οφείλεται σε παρουσία υπεράριθμης αυχενικής πλευράς ή υπερτροφικού πρόσθιου σκαληνού μυός.

Ειδικές δοκιμασίες για τη διάγνωση του συνδρόμου είναι η δοκιμασία  Αdson κατά την οποία  ο κερκιδικός σφυγμός ψηλαφάται πριν και μετα την άρση του ώμου σε παγωγή, έκταση και έξω στροφή οπότε  η μείωση ή και εξάλειψη είναι ενδεικτικά σημεία της νόσου. Άλλες δοκιμασίες είναι επίσης η δοκιμασία του πλευροκλειδικού χώρουμε την οποία συμπλησιάζεται η πρώτη πλευρά προς την κλείδα με αποτέλεσμα να στενεύει ο χώρος μεταξύ τους. Ο εξεταζόμενος σε αυτή τη δοκιμασία είναι σε όρθοα στάση και μετά από βαθειά εισπνοή στέκεται σε στάση προσοχής, δηλαδή προτείνει το θώρακα και κατασπά τους ώμους. Η εξασθένιση ή και εξαφάνιση του κερκιδικού σφυγμού αποτελεί θετική δοκιμασία.

Για τη διάγνωση του συνδρόμου απαραίτητος είναι ο ακτινολογικός έλεγχος ο οποίος θα αποκλείσει την παρουσία υπεράριθμης πλευράς ή σπανιότερα όγου Pancost, ενώ μπορεί να χρειαστεί και υπερηγογραφικός έλεγχος των αγγείων με Triplex και λιγότερο συνά αγγειογραφία. Ο ηλεκτρομυογραφικός έλεγχος αν και λιγότερο χρήσιμος μπορεί να παοκαλύψει σημεία πίεσης και εκτός από την περιοχή του βραχιονίου πλέγματος όπως σε πίεση στην  αύλακα του ωλενίου νεύρου ή στον καρπιαίο σωλήνα  (double crush syndrome). Διαφορική διάγνωση γίνεται από περιπτώσεις ωλένιας νευρίτιδας, αυχενικής μυελοπάθειας, παθήσεων του ώμου κτλ. Η θεραπεία είναι καταρχήν συντηρητική κυρίως με ασκήσεις  ενδυνάμωσης των μυών της ωμικής ζώνης και εκπαίδευση σωστής στάσης και χαλάρωσης ενώ σε αποτυχία γίνεται χειρουργική  απελευθέρωση.

Το Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα

Ο καρπιαίος σωλήνας είναι ένας οστεοινώδης σωλήνας που υπάρχει στην παλάμη μας και σχηματίζεται από τον εγκάρσιο σύνδεσμο του καρπού (πρόσθιο τοίχωμα) και από τον πρώτο στοίχο των οστών του καρπού (οπίσθιο τοίχωμα). Από τον στενό αυτό χώρο περνάνε οι τένοντες των καμπτήρων μυών των δακτύλων και το μέσο νεύρο. Το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα παρατηρείται όταν οποιοδήποτε αίτιο προκαλέσει την ελάττωση της χωρητικότητας του σωλήνα όπως σε ορμονικές διαταραχές, σε φλεγμονή των ελύτρων των τενόντων των μυών που διέρχονται από το χώρο αυτό όπως γίνεται στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, μετά από κατάγματα στην περιοχή του καρπού αλλά και μετά από άλλες αιτίες.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις προκαλείται πίεση του μέσου νεύρου η οποία έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση των αντίστοιχων συμπτωμάτων. Επίσης το σύνδρομο αυτό μπορεί να συμβεί σε αθλητές οι οποίοι κάνουν επαναλαμβανόμενες συλληπτικές κινήσεις του χεριού με κίνηση συνεχή του καρπού, όπως γίνεται στην ποδηλασία όπου υπάρχει συνεχές σφίξιμο της λαβής του τιμονιού και συνεχείς κραδασμοί. Εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες και κυρίως σε ηλικίες μεταξύ 30 και 50 ετών.

Τα χαρακτηριστικά συμπτώματα περιλαμβάνουν πόνο στην παλάμη, μουδιάσματα και αίσθημα βελονών στην παλαμιαία επιφάνεια των τριών πρώτων δακτύλων του χεριου (δηλαδή του μεγάλου δακτύλου, του δείκτη και του μέσου) αλλά και στο μισό του παράμεσου δακτύλου. Πολλές φορές τα ενοχλητικά αυτά συμπτώματα ξυπνούν τον πάσχοντα ο οποίος για να ανακουφισθεί πρέπει να σηκωθείκαι να περπατήσει ή να βγάλει το χέρι έξω από το κρεβάτι. Όταν δεν αντιμετωπισθεί νωρίς η πάθηση μπορεί να οδηγήσει σε αδυναμία του αντίχειρα η οποία δυσκολεύει τις λεπτές κινήσεις Η διάγνωση στηρίζεται κυρίως στην κλινική εξέταση αλλά κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί και μία ειδική εξέταση, το ηλεκτρομυογράφημα.

Η θεραπεία είναι κυρίως χειρουργική και έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα όταν γίνεται σχετικά νωρίς. Μπορεί να γίνει με τοπική αναισθησία αλλά χρειάζεται καλή χειρουργική τεχνική γιατί υπάρχει κίνδυνος επιπλοκών.

Το σύνδρομο Διασταύρωσης

Το σύνδρομο διασταύρωσης ή αλλιώς «καρπός των κωπηλατών» οφείλεται σε φλεγμονή του κοινού ορογόνου ελύτρου του μακρού απαγωγού και του βραχέος εκτείνοντας του αντίχειρα, στη θέση διασταύρωσης του με τους τένοντες του μακρού και του βραχέος κερκιδικού εκτείνοντος τον καρπό. Οφείλεται δηλαδή στην τριβή των τενόντων μεταξύ του 1ου και του 2ου διαμερίσματος των εκτεινόντων της πηχεοκαρπικής άρθρωσης.

Είναι μια κάκωση από υπέρχρηση που οφείλεται σε επαναλαμβανόμενες κινήσεις έκτασης του καρπού σε αθλήματα όπως η κωπηλασία, το κανόε καγιάκ και η άρση βαρών.

Κλινικά παρατηρείται άλγος, οίδημα, κριγμός ή και ερυθρότητα στην κερκιδική επιφάνεια του καρπού (προς την πλευρά του αντίχειρα) με ευαισθησία τοπικά στην πίεση. Η ικανότητα χρήσης του χεριού μειώνεται με δυσκολία σε κινήσεις όπως η έκταση του καρπού ή του αντίχειρα.

Η διάγνωση είναι κυρίως κλινική, ενώ μπορεί να βοηθήσει το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία κυρίως για αποκλεισμό άλλων παθήσεων.

Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει τις παθολογικές καταστάσεις που προκαλούν δυσλειτουργία του καρπού και πόνο κατά μήκος της κερκιδικής πλευράς του χεριού και κυρίως την στενωτική τενοντοελυτρίτιδα De Quervain. Στην τελευταία, τα ενοχλήματα είναι στην περιοχή της στυλοειδούς απόφυσης της κερκίδας.

Άλλες παθήσεις που πρέπει επίσης να αποκλειστούν είναι το κάταγμα του σκαφοειδούς οστού, η πολυγωνομετακάρπια αρθρίτιδα και η γαγγλιακή κύστη.

Η θεραπεία είναι κυρίως συντηρητική. Περιλαμβάνει αρχικά τη χορήγηση απλών αναλγητικών ή και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων για λίγες μέρες. Η αθλητική δραστηριότητα περιορίζεται για διάστημα λίγων εβδομάδων. Ιδιαίτερα ευεργετική είναι η ακινητοποίηση με τη βοήθεια ενός πηχεοκαρπικού νάρθηκα, ο οποίος κρατάει τον καρπό σε έκταση περίπου 20 μοιρών. Ο νάρθηκας αυτός πρέπει να περιλαμβάνει και τον αντίχειρα.

Με την υποχώρηση των συμπτωμάτων προτείνεται θεραπεία με φυσικά μέσα όπως οι κρουστικοί υπέρηχοι ενώ αρχίζει προοδευτικό πρόγραμμα άσκησης του χεριού με διατάσεις και προδευτική ενδυνάμωση.

Σε περιπτώσεις που τα συμπτώματα επιμένουν μπορεί να γίνει τοπική ένεση κορτοκοειδούς και τοπικού αναισθητικού ενώ πολύ καλά αποτελέσματα έχει η θεραπεία με πλάσματ πλούσιο σε αιμοπετάλια (PRP).

Χειρουργική αντιμετώπιση χρειάζεται πιο σπάνια σε περίπτωση αποτυχίας των συντηρητικών μέσων θεραπείας επί μεγάλο διάστημα και περιλαμβάνει την απελευθέρωση του 2ου διαμερίσματος των εκτεινόντων του καρπού κεντρικά της στυλοειδούς απόφυσης της κερκίδας